KahveRengiNeRenk: Benim Hala Umudum Var

Evet itiraf ediyorum yazacak bir konu bulamadım.

Aklımda olanları konulara ayıramadım…

Ayırdıklarımı derleyip toparlayamadım…

Şarkılar dinledim, kitaplar karıştırdım, fotoğraflara baktım…

Gecenin ilk vakitleri oturduğum masamda sabahın kapısına dayandım fakat diyecek söz bulamadım.

Yazamayışımın nedenini de aradım, işin içinden çıkamadım. Demişler ya sebebi yok bahanesi çok, işte tam da öyle…

Size Müşo’mu anlatayım en iyisi:) Kendisi anneannemin bana geçen yıl hediye ettiği bir saksı çiçeği olur.

Evde saksı çiçeklerinden, özellikle sadece yeşil yaprak verenlerinden çok hazzetmeyen ben, anneannemin hediyesidir diye pek bir sahiplenmiştim bu Müşo’yu. Özel bir ilgi ve bakımla benden beklenmeyecek kadar güzel büyüttüm çiçeğimi.

Gel gelelim geçtiğimiz ocak ayında evimdeki tadilat sonrasında bir de baktım ki, zavallımın tüm yaprakları donup çürümüş:( Geride ne bir dal ne bir sağlam yaprak kalmış.

Çaresiz çürüyen dalları dibinden kestim içim acıya acıya. Toprağını açtım baktım kök de yok, sadece bir iki santim kadar kuru bir dal… Kıyamadım, o dalı çıkarmadım toprağın içinden, ne attım ne üzerine başka bir çiçek diktim. Üstelik diğer çiçeklerimi sularken bu boş saksıyı susuz bırakmadım.

İyi ki ümidi kesmemişim!

Geçen sabah yine su vermek için başına gittiğimde bakın ne gördüm:)

Boş bir saksıyı aylarca suladıktan sonra bir sabah beni karşılayan bu küçük yapraklar içimdeki ümit tomurcuklarını da patlattı birer birer…

Ümidi kestiğim arkadaşlarım, işlerim, planlarım… Hepsi yeşerdi, canlandı… Daha fazla suyla; daha fazla emekle, daha fazla sevgiyle daha fazla ümitle besleme isteği doldurdu içimi…

Dinle(n)me listemde yoktu çok sevdiğim o Mahzar Alanson şarkısı, aradım buldum, ekledim, dinledim, dinlendim…